Ik kreeg n.a.v. de verhalen op deze blog een keertje de zure reactie dat ik de Nederlandse vrouw wel heel erg negatief belicht. Daar kan ik niet zoveel aan doen, ik schrijf gewoon op wat ik meemaak, dat ligt dus zuiver aan de vrouwen in kwestie. Maar wellicht wordt e.e.a. ook mede bepaald door de de Nederlandse afkomst, ik zet dat er niet tenslotte voor niets zo altijd zo expliciet bij.
Is het over de grens dan zoveel beter? Er zijn natuurlijk buitenlandse alternatieven voorhanden, gelukkig wel.. Als je zoveel gedate heb als ik is de kans zeer groot dat er ook buitenlandse vrouwen tussen zitten. Ik kan niet buigen op het feit dat ik elke vrouw van elk werelddeel in mijn armen heb gehad maar een aantal buitenlandse dames zaten er inderdaad wel tussen.
Ik heb daardoor een tamelijke voorkeur voor Zuid-Amerikaanse vrouwen ontwikkeld en dan in speciaal de Braziliaanse dames. Maar waarom nou speciaal die?
- vaak mooie bouw
- goed opgevoed, goede manieren
- verzorgd uiterlijk
- gezond en schoon op zichzelf
- geen moeite met traditionele rolverdelingen van man&vrouw
- meestal goed kunnen koken
- een openbaring in bed
Tijdje terug ontmoette ik namelijk M. Ze had in Brazilië een Nederlander ontmoet die daar was voor zijn werk en was met hem terug naar Nederland gekomen. Na een tijdje liep die relatie stuk en daarna ontmoetten wij elkaar. Ze woonde al een paar jaar in Nederland maar sprak de taal bar slecht.
Het was een exotische schoonheid zoals ik ze maar zelden heb meegemaakt: zwart als de nacht, cupmaat Mount Everest, een kont waar je een muurtje op kon metselen en zo heet als geroosterde Spaanse peper. Verder altijd rode lippenstift, hakken van 10cm en even strak in de make-up als haar jurkjes. Ze was nog maar een paar jaar in Nederland en vond de taal hier 'verschrekelek' en Nederland 'muito frio'.
Je zoekt in een vreemd land altijd soortgenoten, zeker sociaal ingestelde mensen zoals Zuid-Amerikanen, dus ze had hier in Nederland wat vrouwelijke Braziliaanse lotgenoten opgescharreld. Ook allemaal (voormalige) import door Nederlandse mannen. Kort nadat we elkaar hadden sleepte ze mij mee naar een verjaardagsfeestje van 1 van haar vriendinnen, die mensen leven op dat soort bijeenkomsten. Ik heb het echter niet zo op feestjes.
Als geboren Hollander ben ik namelijk alleen maar de intens droevige Nederlandse verjaardagen gewend. Met frisse tegenzin sleep je jezelf in je kostbare vrije tijd -die je veel liever op een andere manier doorbrengt- naar een trieste Vinex enclave of kansenbuurt waar je vervolgens je auto niet kwijt kunt. De jarige in kwestie overhandig je een tuincentrum bon of -als je echt een gruwelijke hekel aan hem of haar hebt- sokken, echter niet voordat alle ruim over de houdbaarheidsdatum heen zittende dames jou hebben voorzien van 3 natte klapzoenen en de nodige weke zweterige handjes van de dikke kalende mannen hebt gedrukt.
Als je het hele godganse gezelschap hebt afgelebberd neem je, na 400x keer gefeliciteerd te hebben gezegd, plaats op 1 van de wrakkige plastic Leen Bakker tuinstoeltjes. Die staan in een kring in de woonkamer opgesteld, de mannen bij de mannen en de vrouwen bij de vrouwen. Na 2 koppen gore koffie en een klef stukje diepvriesgebak komt de goedkoopste huiswijn van de buurtsuper op tafel en de lauwe flesjes Heineken, afkomstig uit kratten die opgestapeld staan in de achtertuin. Maar ik zeg geen nee, alcohol is tenslotte de enige manier om zoiets fatsoenlijk uit te kunnen zitten. Per 30 man wordt een bakje zoute pinda's en borrelnootjes neergezet en daar moet je het mee doen.
De vrouwen kennen geen andere gespreksonderwerpen dan kinderen en baby's, hier en daar onderbroken door een kakellach of scheurende rokershoest en roddelen uitgebreid over de afwezige vrouwen. De hoofdzakelijk erg in zichzelf geïnteresseerde ooms en buurmannen zeuren en zaniken over hun werk, buitenlanders, hun baas en de politiek. Ze negeren wat jij te zeggen hebt, voeren het hoogste woord en weten het altijd beter met hun onafgemaakte basisschool en hun pestbaantje als kantoorridder of magazijnheld. Af en toe onderbroken door een slechte mop waar je verplicht om lacht om de stiltes niet te pijnlijk te laten worden.
Op vaste tijdstippen circuleren de schaaltjes zweetkaas en grijs uitgeslagen leverworst, met prikkers met een Nederlands vlaggetje want dat staat zo feestelijk, waarbij je er maar eentje van elk mag van nemen. Dit wordt scherp in de gaten gehouden door de aanwezige tantes. Met regelmaat snerpt door de kamer 'jij hebt al gehad hoor!'.
Muziek (als dat al aanstaat) mag niet te hard want 'anders versta je elkaar niet'. Maar dat maakt toch niet uit, 100% NL wordt godzijdank overstemd door het het gegil, geschreeuw en gekrijs van een collectie kutkoters die elkaar in de Intratuin achtertuin wederzijds de hersens aan het inslaan zijn of elkaar in de loopauto's achterna zitten over het Gamma laminaat. Na 10 minuten vraag je je af hoe je in godsnaam met goed fatsoen hier snel van kan vertrekken zodat je deze immense verzameling treurnis en saaiheid achter je kunt laten. Gelukkig is het vrij snel rond 17:00 uur, dan wordt verwacht dat je oprot want blijven eten daar doen we hier niet aan.
Dat liep deze keer een tikje anders. Bij M.'s Braziliaanse vriendin werd het feest buiten gehouden. In de tuin stond een gigantische partytent voorzien van verwarming, verlichting en indrukkende geluidsinstallatie. Voor de koters was er een trampoline op respectabele afstand van het feestgedruis zodat de volwassenen tenminste gezellig konden feesten zonder lastig gevallen te worden. De partytent was afgeladen met drank en eten zoals exotische likeuren, wijnen en diverse lekkere hapjes. Een barbeque met een wagonlading vlees stond in de hoek te sudderen. Eet en drink wat je kan was het motto.
In de partytent was een ruimte vrij gehouden waar de diverse aanwezige Braziliaanse dames uitdagend gekleed en strak in de make-up sensueel stonden te dansen, schurend tegen de mannen, perfect op maat op de salsa en samba muziek die met orkaankracht tegen de muren van de omliggende rijtjeswoningen op galmde. Ik keek een beetje ongerust naar de woningen van de buren, het bleef tenslotte een bekrompen Nederlandse wijk waar in de regel de mensen al de politie bellen als je een huizenblok verder de grijze bak te hard dichtslaat, maar de naaste buren bleken ook aanwezig te zijn op de party dus dat probleem was elegant opgelost.
Heupwiegend en klikkend op meterslange hakken liep de ene schoonheid na de andere voorbij. De rokjes waren soms nog korter dan mijn boxershorts, de decolletés en cupmaten duizelingwekkend, de kleding soms zo nauwsluitend dat het weinig aan de verbeelding overliet. Zelfs de dames op leeftijd zagen er indrukwekkend uit. Ik verrekte bijna mijn oogspieren. Het draaide die grandioze avond om eten, drank, muziek, gezelligheid, dansen en vooral kijken en bekeken worden.
Het viel mij wel op dat de (overwegend jongere en erg knappe) vrouwen allemaal uitgezakte oudere Nederlandse kerels van middelbare en latere leeftijd hadden, buikjes en kalend. Vrijwel kansloos bij de doorsnee Nederlandse vrouw en derhalve uitgerangeerd op de lokale singlesmarkt maar Braziliaanse vrouwen denken daar heel anders over. Als je een goede, betrouwbare man bent die respect toont voor een vrouw en je hebt een redelijk inkomen vinden ze de Nederlandse mannelijke afdankertjes prima.
Het getoonde wederzijdse respect was trouwens overduidelijk. Het was gezellig zonder dat het vervelend werd, de vrouwen werden gewoon met rust gelaten door de anderen. Geen dronken mannen die vervelend begonnen te doen met andermans vrouw, iets wat ik op Nederlandse feestjes wel eens anders heb gezien.
Naarmate de relatie met M. vorderde kwamen bepaalde typische karaktereigenschappen van Brazilianen naar boven toe. Ik vond die karaktereigenschappen gecombineerd met de cultuurverschillen erg interessant. Brazilianen zijn een trots volk wat de neiging heeft meer 'bij de dag' te leven. Het feit dat Nederlanders al in de wieg liggen te piekeren over hun pensioen kan er bij hun echt niet in. Vandaag leef je en morgen kan het voorbij zijn, geniet daarom van de dag en het moment, dat is hun motto. Vaak uit eten, vaak naar vrienden, vaak feesten. Uiterlijke verzorging is naast het onderhouden van de sociale contacten ook erg belangrijk. Om de haverklap naar de kapsalon, styliste, nagelstudio, sportschool...uiterlijk vertoon is alles in die maatschappij...door deze levensstijl hebben ze wel vaak chronisch geldgebrek en daar was M. helaas geen uitzondering op.
Door de verwachtte traditionele man/vrouw rolverdeling werd er namelijk van mij automatisch verwacht dat ik altijd initiatief nam en alles betaalde. Etentjes en drankjes buiten de deur werd standaard vanuit gegaan dat ik dat betaalde, ze stelde het niet eens voor om te delen of dat zij een keertje betaalde. En ook als ze krap bij kas zat werd er van mij verwacht dat ik bijsprong. Dat vroeg ze niet direct, daar is ze te trots voor, maar heel subtiel en indirect werd dat aangepakt. Nou vind ik dat af en toe niet zo erg maar het begon toch wel een beetje te irriteren.
Die traditionale rolverdeling van man en vrouw had ook wel weer voordelen. Zoals gezegd, ik heb een aantal relaties met Nederlandse vrouwen gehad en ik werd daar altijd doodziek van die vroeg of laat verwachtte 50/50 verdeling in het huishouden. Altijd werd van mij verwacht dat ik meedeed met boodschappen doen, de was, het huis schoonmaken en die verdomde ramen lappen. Nauwlettend werd in de gaten gehouden dat zij vooral in het huishouden niet meer deed dan ik.
Maar er werd naast dit van mij wel verwacht dat ik de typische mannenklusjes deed. Ik kon de auto/fiets/computer repareren, de kutbakken aan de straat zetten, de goot ontstoppen, vervelende telefoontjes met verkopers en verzekeringsadviseurs afhandelen, de tuin en een verbouwing doen want dat 'kon ik zo goed' terwijl vrouwlief met haar dikke reet op de bank urenlang zat te candy-crushen, te whatsappen of op facebook zat en verder nergens tijd voor heeft. Rond etenstijd werd haastig een paar snoeiharde aardappels en sperziebonen uit blik op mijn bord gesmeten. Ik was op een gegeven moment al blij als mijn eten bleef liggen op het bord.
Hoe anders was dat met M. Alsof het vanzelfsprekend was werden de huishoudelijke taken zonder discussies op haar schouders genomen. Er lagen plotsklaps weer stapeltjes schone sokken en onderbroeken in de linnenkast en de voorraadkast werd bomvol afgevuld met allerlei soorten eten. Ik ruimde op mijn beurt de vaatwasser leeg, tilde de vuilniszakken naar buiten en zorgde dat haar auto het bleef doen. Er werd werkelijk fantastisch voor mij gekookt, ik kwam minstens 8 kilo aan en we waren gelukkig.
Naast dat klikte het in bed ook enorm goed. Regelmatig verzuchtte ik 'alweer?' als ik ik die blik weer in haar ogen zag, daar ging mijn avond weer. Wat een energie, passie en inspiratie. Meestal werd ik op haar initiatief de slaapkamer ingetrokken terwijl ik mijn jas en schoenen nog niet eens uit had. Urenlange sessies waren meer regel dan uitzondering. Ik begon helemaal een beetje schraal te worden en was op een gegeven moment ook wel eens blij met een avondje tv kijken. Dat viel trouwens nog niet mee, ze sprak de Nederlandse taal maar matig en had een hekel aan de taalcursussen.
Braziliaanse vrouwen zijn uitermate trouw (laagste scheidingspercentage in de wereld) en doen hun best om hun man te binden en tevreden te houden. Ik liep altijd met een verzorgde, knappe vrouw naast mij en dat was bijzonder aangenaam. Ook niet zeurderig, daar zijn ze te trots voor. Als je 's avonds aan je Nederlandse vrouw vraagt hoe het met haar gaat is het altijd van 'hoofdpijn/moe/voel me niet zo lekker/pijntje dit pijntje dat' en meer van dat aanrechtgezeik -ik vraag het daarom al niet eens meer- maar ik heb zoiets nog nooit van een Zuid-Amerikaanse vrouw gehoord.
Jaloers kunnen ze wel zijn, en hoe. Een avondje alleen met vrienden op stap werd niet erg gewaardeerd en bij ook maar het minieme vermoeden van een andere vrouw in beeld sloeg de vlam in 4 pannen tegelijk inclusief het fornuis. Jaloersheid is vooral ingegeven in het feit dat ze bang zijn dat een andere vrouw hun man 'wegkaapt', niet eens zo zeer dat de man op zich vreemdgaat. Er is een zwaar tekort aan mannen in Brazilië dus de dames zijn van nature wat assertiever wat hun mannen en relaties betreft.
Dat bleek ook wel toen ik het wilde uitmaken. Na een paar maanden had ik het namelijk wel gezien, de taalbarrière gaf veel echt veel communicatiestoornissen en ik kreeg zo langzamerhand het gevoel dat ik als een wandelend pinapparaat werd beschouwd. Het begon op profiteren te lijken wat het terugkijkend feitelijk ook wel was. Dat uitmaken viel bepaald niet in goede aarde, hele drama's werden er opgevoerd. Ik heb het toen maar uitgezeten tot de volgende verjaardag. Een Braziliaanse verjaardag natuurlijk.