J. was een jong ogende, zeer strakke en behoorlijk knappe vrouw die desondanks toch bijna 8 jaar ouder was dan mij. Het was weer een toevalstreffer. Ik had in mijn profiel iets kenmerkens staan v.w.b. een prinses op een witte fiets (als metafoor voor de prins op het witte paard) en laat dat nou net 1:1 op haar van toepassing zijn. Anders had ze, volgens zeggen, niet op mijn berichtje gereageerd. Ze stond op het punt zich uit te schrijven vlak voordat ik een berichtje stuurde, dit was niet haar ding gebleken vertelde ze. Hoe kunnen dingen soms lopen.
Ze had mijn aandacht getrokken door voor haar leeftijd een knap, strak gezichtje te hebben, een enorme bos charmante krullen en het feit dat ze relatief dichtbij woonde. Verder een eerlijk en open profiel.
We raakten aan de praat en het werd mij al snel duidelijk met een aardige, integere en gevoelige vrouw te maken te hebben met wie ik een aantal belangrijke wederzijdse interesses deelde. Een goed begin!
Ze bleek 2 scheidingen achter de rug en een dochter uit haar eerste huwelijk te hebben, die gelukkig al op haarzelf woonde. Tsja, we zijn allemaal op een leeftijd aangekomen dat je nu eenmaal een verleden meetorst, we zijn geen 16 meer. Ze was al een flinke tijd vrijgezel, een opmerkelijk lange tijd zelfs. Na enig doorvragen scheen het allemaal niet zo te klikken met de mannen, ze vond dat er veel 'rare' mannen rondliepen en zeker op datingsites. Dit laatste hoor ik vaker van de dames in kwestie. Er lopen erg veel leuke vrouwen rond maar aanmerkelijk minder veel leuke mannen en dat probleem wordt alleen maar groter naarmate de leeftijd vordert. Ze was inmiddels erg kritisch geworden na al die zakken hooi en ja, dan blijf je lang alleen.
Nu moet ook ik toegeven dat ze inderdaad wel haar portie rare vogels had gehad. De laatste date vertelde haar letterlijk: "je hebt een mooie kop maar je bent te dik". Volgens mij viel dat enorm mee gezien haar gewicht en haar lengte. Maar goed, nu zat dat dus tussen haar oren. Ik begrijp ergens niet hoe mannen dat soort dingen op een eerste date kunnen zeggen want je verknoeit al je kansen en zeker op sex maar....er zitten echte vol-idioten tussen.
Toch snapte ik het niet helemaal en bleef ik met een heel klein beetje onbehagelijk gevoel zitten. Ze was zonder meer knap, intelligent en belezen te noemen en had het goed voor elkaar met o.a. een prima baan en een eigen woning. Ik kon vooralsnog geen expliciete nadelen vinden en begreep echt niet waarom zo'n leuke dame zo ontzettend lang alleen bleef. Het plaatje klopte gewoon niet niet helemaal. Ik besloot snel af te spreken om haar in het echt te ontmoeten en daar stemde ze mee in. Het klikte zo goed in de mail dat we gelijk voor een etentje gingen, allebei waren we het daar wel snel over eens.
Ik stelde voor om haar op te komen halen. Niet zo heel gebruikelijk op een eerste date, maar een hoop vrouwen blijken een enorme hekel aan autorijden te hebben. Nee zeggen door de dame kan altijd, je hebt het dan in de rol van de galante man toch maar mooi aangeboden en meestal wordt alleen het aanbod al op prijs gesteld. Wat levert het nou uiteindelijk voor voordelen voor jezelf op? a) je leert meestal gelijk haar huis kennen en waar ze woont b) ze kan alcohol gebruiken en de meeste vrouwen worden daar losser en makkelijker van, vergroot je kansen c) je kan haar naar huis brengen en wellicht wordt je nadien bij haar thuis uitgenodigd.
Echter J. wilde niet opgehaald worden door een man die ze (nog) niet kende, dat vond ze eng. Ik kon mij dat voorstellen en drong niet aan.
En zo reed ik op een avond eens een keertje niet 1-2 uur, maar was ik binnen een half uur op bestemming. Ook wel eens prettig. Ik was wat vroeg en besloot haar buiten het restaurant haar op te wachten, dat is wat galanter. Vrouwen vinden zich niet vaak prettig om naar binnen te gaan en in hun eentje daar aan een tafeltje te gaan zitten, wachtend op gezelschap. Ergens straalt daar denk ik een bepaalde mate van lichte wanhoop van uit waar ze niet graag mee geassocieerd worden, of ze zijn bang alleen te blijven doordat de persoon in kwestie niet komt opdagen. En sowieso zie ik vrouwen nooit alleen eten.
Ze was op tijd en liep mij tegemoet. Ik zag het gelijk al, dit kwam helemaal goed. Fijn, knap gezichtje, geen enkele rimpel, roomblanke huid, grote borsten en vlot gekleed. Qua bouw het beste omschrijvend als halfslank en zeker niet de volslanke indruk die ze via de mail had gegeven. Ik vond het meer dan prima, had toevallig hiervoor een paar superslanke (platte..) dames gedate en ietsje voller + voorzien van zichtbare borsten heeft toch wel mijn voorkeur. Vond het al bijzonder dat zo'n knappe vrouw een op zijn best middelmatige man als mij zag zitten.
We namen plaats, raakten aan de praat en er is vrijwel geen stil moment gevallen. We moesten tussendoor zelfs nog snel eten bestellen, zoveel hadden we elkaar te vertellen. Het klikte gewoon vanaf het eerste moment domweg ontzettend goed, precies wat ik al vermoedde uit de mailwisseling. Dit soort ontmoetingen komt toch maar zelden voor en ik dankte in mijn gedachten het lot op mijn blote knieeen dat ik haar nu was tegenkomen.
Ik probeerde meer over haar verleden met de 2 kapotgelopen huwelijken los te krijgen en dat viel nog niet mee, er was daar wel e.e.a. voorgevallen wat kennelijk diepe sporen had achtergelaten. Tactisch als ik ben besloot ik het maar even links te laten leggen. Voor alles is en komt een tijd.
Na het eten stelde ik voor om een rondje te gaan lopen. Als de dame daarmee instemt bied ik meestal gelijk aan om gearmd te lopen. Als ze dat allebei goedvindt zit het meestal wel snor (is namelijk goede peiling om te kijken of de gevoelens wederzijds zijn) en kan je op een gegeven moment wel eens het zoenen uitproberen. Aldus geschiedde. Ik merkte wel dat ze vrij zenuwachtig was en toen ik haar naar haar auto bracht gaf ze dat ook eerlijk toe. Merkwaardig, had toch mijn best gedaan om haar op het gemak te stellen, het was een gezellige avond geweest en ze gaf toch niet bepaald een indruk van een bakvis op een eerste date. Mijn intuitie zei dat ik het rustig aan moest doen met deze dame, maar precies waarom..ik kon het niet onder woorden brengen.
Verder was het een eerste date rechtstreeks uit het boekje, het kon niet beter. Ik kon mijn enthousiasme nauwelijks bedwingen. Dat is wel belangrijk want het is simpelweg gewoon niet aantrekkelijk om 'te happig' over te komen. Tikje gereserveerd is vaak veel aantrekkelijker.
We namen afscheid en spraken gelijk af voor komend weekend. In de tussenliggende week had ik besloten haar mee te nemen naar de bioscoop en ik vroeg wederom of ik haar kon ophalen. Ze stemde nu wel in en gaf haar adres, het bleek een kleine woning te zijn in een 1 of ander gehucht.
Op tijd gearriveerd, bosje bloemen mee, paar zoenen en ik zat op haar bank. Het was een wat gedateerde woning maar zeer smaakvol en warm ingericht, ruim, schoon en voelde mij gelijk op mijn gemak. Het klinkt raar maar het interieur van een woning op zich kan al veel vertellen over de vrouw zelf, bijv. of de smaak e.d. overeenkomt. Ik zag al snel dat de zitbank niet de beste bank was om te gaan knuffelen. Natuurlijk weer zo'n krappe pokke 2-zitter waar je niet met zijn 2en op kunt liggen....want ik zat natuurlijk met mijn gedachten al bij de post-bioscoop fase, na het thuisbrengen. Na een frisdrankje (altijd oppassen met koffie als je nog moet zoenen) gingen we op weg.
Een bioscoop is een goede manier om iets verder te gaan. Hand in hand, een hand op been of knie...dat soort werk. Klinkt erg puberaal, maar dit soort 'rituelen' (laten we wel zijn: het is uiteindelijk allemaal voorspel) zijn eigenlijk ongeacht de leeftijd. Het mooiste zijn love seats, maar de film die ik had gekozen draaide uitgerekend in de enige zaal zonder love seats. Het zal ook een keertje meezitten...maar het ging op zich wel. Ik besloot de eerdere voorzichtig ingezette lijn met haar wel gewoon door te zetten.
Het verliep allemaal goed en de film was ook nog spannend, dus dat draaide uit op een geslaagde avond. In de pauze nog even een drankje voor haar gehaald zodat zij kon blijven zitten...het zijn mijns inziens juist die kleine dingen die uiteindelijk bijdragen aan een positieve indruk van de galante, attente man. Er is geen vrouw die zegt dat ze liever een botte hark heeft.
Eenmaal terug in haar huis hebben we heerlijk gezoend op die, helaas, rotbank. Feitelijk is het daarbij gebleven, ze bleef tikje afstandelijk en het werd niet echt passievol. Dat onbehagelijke wat ik ook al tijdens de mail opmerkte bleef nog steeds in mijn achterhoofd meespelen. Ik miste het vuurwerk, het geknetter, het passionele in elkaar opgaan en de onmogelijkheid om afscheid kunnen nemen. Maar wellicht was het iemand die veel tijd nodig had of waarbij het gevoel moest opbouwen, die vrouwen heb je. We waren allebei uiteindelijk erg moe en ik besloot afscheid te nemen, onbewust/bewust bleef ik het gewoon heel rustig aan met haar doen. Ik vond haar ook gewoon erg leuk en wilde het niet verknoeien. Niet met deze vrouw.
Omdat ik op de eerste date in het restaurant had betaald en op de 2e date de bioscoop nodigde ze mij op de derde date uit voor een gezellige avond (met eten) bij haar thuis. Zoals gezegd, het was de derde date en dan ga ik meestal een stapje verder, zeker als ik bij haar thuis werd uitgenodigd, ik was tenslotte naast persoonlijk natuurlijk ook lichamelijk in haar geinteresseerd. Daar zijn we tenslotte man voor. Het eten bleef beperkt tot een bezorgpizza, het bleek geen keukenprinses te zijn maar dat was niet erg.
We raakten verder aan de praat en de gesprekken verdiepten zich. Ik kreeg nu ook meer los uit haar verleden, de 2 huwelijken bleken werkelijk desastreus verlopen te zijn waarbij beide (!) zich kenmerkte door geestelijke en lichamelijke mishandeling, bij de laatste helaas ook van haar dochter. Een in en in triest verhaal maar helaas zeker niet uitzonderlijk. Ik had inmiddels zulke dingen maar al te vaak gehoord van de verschillende vrouwen die ik in de loop der tijd heb ontmoet. Maar dat was niet alles, ze bleek naast deze ellende ook een schokkend incest verleden te hebben. Toen begreep ik in 1 keer alle afstandelijkheid, ze had hierdoor gewoon een probleem met mannen en intimiteit in het bijzonder.
Ze vertelde wel dat het lang geleden is geweest, ze er professionele hulp voor had gehad en dat alles met uitvoerige sessies was behandeld. Ik geloofde haar tot op zekere hoogte maar tevens blijf ik van mening dat zo iemand toch permanent beschadigd is. Het was in ieder geval een verklaring voor haar getoonde afstandelijkheid en voorzichtigheid richting mij. Ik was al blij dat het niet aan mij lag deze keer.
Later op de avond knuffelen en rommelden we wat op de bank zonder all the way te gaan, ik was door haar bekentenis erg voorzichtig, maar ze was er voor mij niet minder aantrekkelijk door geworden. Wel was merkbaar dat ze richting mij nog steeds vrij terughoudend was maar daar kon gezien haar verleden ik wel begrip voor opbrengen. Het was nu verklaarbaar en ik was zonder meer bereid om het kalm aan te doen. Maar ik zag wel in dat dit nooit een beest in bed zou worden.
Na deze 3e date bleek er, ondanks al mijn voorzichtigheid, toch iets bij haar veranderd te zijn. Het mail verkeer en sms verkeer verminderde sterk. Altijd een bijzonder slechte indicatie. Ze schreef het toe aan het feit dat ze geen vonk voelde, maar na aandringen bleek het toch zo te zijn dat ze de conclusie had getrokken zich niet in staat achtte om nog een relatie met een man aan te gaan, pure bindingsangst dus. Welllicht wel met een man die hetzelfde had meegemaakt, dus die in ieder geval geen lichamelijke toenadering zocht of intimiteit nodig had...maar hoe vind je die?
Ik vond het echt verschrikkelijk. Het was een vrouw waar ik zeker meer voor was gaan voelen, ik had haar echt willen helpen en alle tijd van de wereld gegegunt om met zichzelf in het reine te komen maar hoe help je iemand die niet geholpen wilde worden? Het ergste was nog dat ze alles had wat ik zocht...ik was echt al een beetje verliefd geworden. Dacht ik iets op te bouwen, we waren 3 dates verder en alles leek volgens het boekje te gaan, zag er allemaal veelbelovend uit...krijg je dit. Ik had nog de hoop dat ze na een paar weken na dit zou besluiten om alsnog weer contact met mij te zoeken...maar helaas.
J.: het is heel jammer dat het zo gelopen is. Ik snapte achteraf wel waarom je zo lang alleen bent gebleven, het is in je leven niet zo gelopen zoals je zou willen...maar het is zo jammer dat je mij geen eerlijke kans gaf om te bewijzen dat ik anders ben dan die anderen. Of was ik wellicht een experiment, om te proberen of je na zo'n tijd wellicht weer een relatie aankon en pakte dat verkeerd uit? Of was je gewoon echt niet verliefd....ik begrijp het allemaal, maar kan het zo moeilijk accepteren.
Troost je wellicht met de gedachte dat er in ieder geval 1 man is op deze wereld is die jou echt niet kan vergeten en nog regelmatig aan je denkt...dit in scherp contrast tot al die andere klootzakken die alleen maar aan zichzelf dachten...