Ik noem het maar de wraakzuchtige ironie van het lot dat ik altijd verliefd schijn te worden op vrouwen waarbij het gevoel niet wederzijds is. Met een beetje geluk heb ik dan op zijn minst even een relatie waarbij ik wellicht bruut gebruikt wordt, en met gebruiken bedoel ik dat niet in sexuele zin. Of helemaal geen relatie. In beide gevallen blijf ik achteraf met een gebroken hart zitten. Zo ook met M.
M. benaderde mij zelf met een kwinkslag. Een leuke frisse jonge meid zonder kids, die al een hoop van de wereld gezien had. De foto's van haar waren wat wisselend qua indruk, maar op eentje stond ze knipogend met een leuke lach en ze zei me toch wel wat.
M. was na het nodige gescharrel op zoek naar de ware. Don't settle for less, was haar motto.
De mailwisseling ging er vandoor als een 5-traps saturnus raket. Over en weer vlogen de droge scherpe grapjes, de (on)dubbelzinnigheden en de toespelingen. We zochten elkaars zwakke plekken en mikten er genadeloos op met milde subtiele steekjes onder water, gruwelijk sexy. Ik genoot er echt van elke minuut, het gebeurt niet zo vaak dat het zo klikt qua humor en intelligentie. Het was al heel snel duidelijk dat ze niet van gisteren was en ik moest echt alle zeilen bijzetten om in ieder geval net zo scherp en gevat over te komen als haar. Ik zag al snel in dat ik zo'n niveau geen weken kon volhouden. Hier moest snel actie worden ondernomen, om geen afbreuk te doen aan mijn zorgvuldig opgebouwde beeld bij haar.
Bij sommige vrouwen mail ik weken lang, maar ik kom daar toch een beetje op terug. Het is lastig om een bepaald niveau vast te houden in de mail, het zwakt toch mettertijd vaak af of het ontbreekt je op een gegeven moment simpelweg aan inspiratie. Bovendien,als je in de eerste week een goede indruk hebt gemaakt kan het alleen maar minder worden. Of erger, er mailt een iemand anders die nog gevatter en leuker is. Dat laatste kan trouwens zowel jou als haar overkomen.
Feitelijk zou je op het toppunt van het mailverkeer een date moeten voorstellen en wel op zo'n korte termijn als dan mogelijk. Dat deed ik dus ook bij M. Gelukkig stemde ze in. Na wat gesteggel over de datum,ik wilde namelijk zo snel mogelijk afspreken, stelde ze een tentje vlak in de buurt waar ze woonde voor (ze woont in een grote stad). Ik was echt nieuwsgierig naar haar geworden. Ze was leuk, apart, anders.
Eenmaal aangekomen auto in de parkeergarage (ik ben, sinds ik date, 1 van de grootste sponsors geworden van parkeergarages. Er wordt met begrotingen al rekening mee gehouden) en op naar het tentje. Achteraf bleek ik in het verkeerde café te zitten, was wat verwarrend allemaal, maar via het mobieltje kwam het toch nog goed (alleen daarom altijd nummers van tevoren uitwisselen!). Op straat kwam ik haar tegen en....boem...ik zag het gelijk al. Leuke meid. Ik moest even wat wegslikken en wist op dat moment 1 ding zeker: dit ging weer pijn doen als het misliep....
Eenmaal aangekomen in het goede cafeetje hadden we een leuke plek bij het raam. In de eerste instantie liep het wat stroef en onwennig, maar na het eerste wijntje ging het wat vlotter. Eigenlijk liep de hele avond vrij soepeltjes. Veel gelachen. Heel veel over haar en haar belevenissen gepraat want ze had nogal wat van de wereld gezien. Ze stelde ook een paar wedervragen, kon ik zeker op prijs stellen. Ze dronk alleen wel erg veel, maar het leek raar genoeg wel niet veel invloed te hebben. Jammer. Ik heb geen enkel bezwaar tegen een forse alcoholconsumptie van de vrouw in kwestie op een date. Vrouwen worden er ook wat makkelijker door, en vrijer, en kijken minder nauw. Voor mij belangrijk, anders maak ik helemaal geen kans. Later vernam ik dat ze in de horeca had gewerkt en derhalve een goede alcoholbestendigheid had opgebouwd, en dat was te merken. Mijn principe van geen sex op de eerste date had ik laten varen en ik had er expres ook niets over gezegd over in de mail. Meestal geef ik van tevoren aan dat ik geen sex wil op eerste date, maar hier wilde ik kijken waar dit op zou uitdraaien.
Naarmate de avond vorderde, begon ik al aardig de kriebels van binnen te krijgen. Ze was echt ontzettend leuk. Ik kon alleen verdomd lastig inschatten of het wederzijds was. Ik probeerde het af en toe via een verholen aanraking, even een hand op haar hand tijdens een lachbui, maar kon er geen hoogte van krijgen. Ik kreeg in ieder geval geen spontane aanraking terug, zorgelijk. En wat erger was, af en toe een verscholen gaap achter haar hand. En dat....dat is dus een regelrecht slecht voorteken. Eigenlijk kan je dan beter maar afkappen en naar huis gaan, als je zoiets ziet. Maar ik wilde het gewoon op dat moment nog niet zien. Niet met haar.
Desondanks deze bar slechte voortekens vlogen de uren voorbij. We hadden er al een flink aantal uur gezamelijk op zitten en waren minstens 8 wijntjes bij haar verder. Er moest actie ondernomen worden. Nu wist ik dat ze in de buurt woonde, dus wellicht gebeurde er nog wat bij het naar huis brengen. Ik besloot dus voor te stellen om weg te gaan en af rekenen. Samen met wat ik had gedronken had ik een drankrekening die nog nooit zo hoog was geweest, gelukkig besloot ze zelf de helft zelf te betalen.
Langzaam slenterend richting haar huis vroeg ze of ik nog trek had in een kop koffie bij haar thuis. Yes! Voor elkaar dacht ik. Natuurlijk ging ik daar op in, je nodigt immers iemand niet bij je thuis uit om samen het behang te bekijken. Hoogstens om het er af te wippen.
We kwamen aan in haar appartementje. De meeste alleenstaande vrouwen die ik heb ontmoet wonen in appartementjes, kwestie van praktisch denk ik. Muziek opgezet en een kopje koffie, zelf nam ze (weer) een wijntje. Helaas gingen we niet gezellig samen op de bank zitten maar aan de keukentafel. Oei. Niet de meest ideale plek om een move te maken, dat bleek wel. Er ontspon zich toen een bijzonder merkwaardig aantrekkings- en afstotingsspelletje.
Op een gegeven moment, na het bekende informele gesprekje, zette ik mijn stoel naast de hare neer en zoende haar. Na enige aarzeling zoende ze terug. Dit werd steeds heftiger, waarbij ik mijn handen onder haar kleren liet glijden. Dat werd niet op prijs gesteld. En zo herhaalde dit patroon zich nog enige keren. Hartstochtelijk zoenen en opvrijen werd afgewisseld met afstandelijke periodes, het naar beneden trekken van kleren en peinzend kijken naar elkaar. Na een aantal pogingen van mijn kant was het wel duidelijk dat ik haar niet uit de kleren zou kunnen krijgen, in ieder geval niet vanavond. Zelf deed ze ook geen enkele poging bij mij, en als iets toch voor mij een afknapper is, is dat het wel. Erg jammer, ik wilde heel graag met haar naar bed en liet dat ook ondubbelzinnig blijken. Maar nog geen enkele aanwijzing dat dit ook zou gebeuren. Tsja, don't blame a guy for trying, zeg ik dan maar.
Ik vertelde haar dat ik verwarrende signalen van haar kreeg. En dat 1 woord van haar voldoende was om mij weg te laten gaan. Het bleef stil. Dat had ik niet verwacht, wat wilde ze nou? Was dit nou de drank of waren er andere dingen aan de hand? Ze vertelde dat ze worstelde met haar 'don't settle for less' gevoel en dat ze dacht dat ze niet verliefd op mij kon worden. Dus dat was het. Ze was zich continue aan het afvragen of ik een geschikte kandidaat voor haar was. En dan niet qua seks, maar qua duurzaam relatiemateriaal. En de balans was negatief aan het doorslaan. Negatief voor mij wel te verstaan. Het zou ook niet zo zijn.
Dit zou ik, hoe je het wend of keert, verliezen. Ik besloot de eer aan mijzelf te houden, na alle vruchteloze pogingen het op te geven en naar huis te gaan. Dit zou namelijk wederom op niets uitdraaien. En ik hou ook helemaal niet van die spelletjes. Vraag dan niet iemand mee naar huis. Na een laatste zoen ging ik om 3 uur 's nachts de vrieskou in. Voor de zoveelste keer in mijn leven op weg naar een kil bed in een leeg en eenzaam huis.
Op weg naar huis in de auto overdacht ik de situatie. Mijn eerste ingeving was om de hele boel af te kappen, want zo word ik niet graag behandeld. Ik was boos en teleurgesteld. Maar ik heb in de loop der tijd wel geleerd om er niet te snel er een punt achter te zetten. Alle opties openhouden is beter, je weet nooit hoe het gaat lopen, een streep er onder kan altijd nog. En bovendien, ik had evengoed aardig de kriebels in mijn buik gekregen van haar. Ik kreeg nog een voicemail van haar, waarin ze vroeg hoe het ging, maar besloot niet te reageren. Eerst maar eens hard nadenken en slapen.
De dag daarna wisselden we wat sms-jes uit. Ze bleek het evengoed wel erg gezellig gevonden te hebben. Toen ik vroeg om duidelijkheid, en of ze nog interesse had in een tweede date, bleek toch dat ze van mening was dat ze niet verliefd op mij kon worden. Ze besloot het hierbij te laten. Het deed mij meer dan ik dacht. Het mailverkeer en de date hadden bij mij ontezeggelijk meer losgemaakt dan ik dorst toe te geven. In een laatste lange mail besloot ik eerlijk te zijn en dit alles te zeggen. Dat ik haar wel zag zitten. En dat gevoelens soms moeten groeien. En dat ik ons contact verschrikkelijk zou missen. Het mocht niet baten. Nooit meer iets gehoord. Alsof ze van de aardbodem was verdwenen.
M. met de bijzondere naam...jammer dat het zo liep. Graag had ik geweten wat je nu niet zo aantrok in mij. Dan hoefde ik mijzelf achteraf niet zo te pijnigen. Waarom vroeg je of ik bij je thuis wilde komen als je toch al wist dat het niets zou worden. Waarom waren we bijna 7 uur bij elkaar, je had toch veel eerder de gelegenheid om het af te breken. Waarom liet je mij zolang spartelen. Ik was verliefder dan ik zelfs in de mail durfde toe te geven. En M., nog steeds..