Ik lees mijn verhalen en belevenissen nog wel eens regelmatig terug, soms redigeer ik wat maar ik merk dat ik deze ontwijk. Want pijnlijk verhaal dit, ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Ook het langste verhaal, dus je bent gewaarschuwd. Het begon allemaal met een mailtje van D.
D. benaderde mij op 1 van de grootste datingsites. Ik keek naar haar foto en naar haar profiel en er kriebelde iets in mij wat ik nog niet eerder had gevoeld. Zonder meer een leuke meid hoewel de foto vrij klein was. Een dierenliefhebster, slanke bouw, geen kids, intelligent profiel, leuke kop. Overal kon een vinkje achter worden gezet. Ik was -net als zij- geen full member dus dat werden interesse hartjes over en weer versturen. Veel. Dat hielden we enige tijd vol totdat ze het zat werd en besloot eventjes lid te worden van die datingsite, alleen maar om mij te kunnen benaderen. Van zoiets als dat raak ik van onder de indruk: het feit dat je merkt de ander een beetje moeite voor je doet. Normaal doe ik namelijk alle moeite.
Via de datingsite een berichtje alsmede een e-mailadres van haar gekregen en de communicatie zette zich voort via mail. In een razend tempo werden mailtjes over en weer gestuurd. Het bleek al heel snel ontzettend goed te klikken. Ze was enorm intelligent en zeer gevat, zelfde soort humor. Ik begon al heel snel behoorlijke vlinders te krijgen. Het bleek ook dat ze ontzettend veel van sex hield. Dat was ook wel eens leuk om te horen. Ik heb heel wat vervelende ervaringen meegemaakt met vrouwen op dat gebied en het was een openbaring dat deze dame het nu niet eens als een taboe, discussiepunt, chantagemiddel of noodzakelijk kwaad zag maar het gewoon kennelijk leuk en lekker vond. En wat nog belangrijker was: ook vrijwel overal voor openstond. Maar goed, eerst maar eens ontmoeten natuurlijk, het moet allemaal in de praktijk ook nog blijken.
Na een intensieve mailwisseling afgesproken voor een date. Ik zal het nooit vergeten, het was een warme prachtige dag ergens laat in de zomer. We hadden afgesproken voor een drankje in de middag en als het zou klikken aansluitend een etentje. Het was een aardig stukje rijden met de auto, enkele reis bijna 2 uur, maar ik heb daar niet zoveel problemen mee. Radio loeihard aan, op de cruise control en laat het asfalt zijn verhaal maar vertellen. Op deze betrokken dag stonden alle planeten in 1 lijn voor mij, zo bleek later. En zo voelde het toen ook.
Eenmaal aangekomen de auto in de parkeergarage en richting het café waar we hadden afgesproken. Ik was wat vroeg, dus slenterde nog een beetje in de buurt. Ik had haar nog niet op het terras gespot en het was toch prachtig weer, dus ik kon wel even rondlopen. Toen ineens een pittig, niet al te groot meisje het café uitkwam en op mij af kwam lopen. Ik herkende haar pas van dichtbij door de slechte, kleine foto van de datingsite en er voer een schok door mij heen. Ik was werkelijk door de bliksem getroffen en stond aan de grond genageld. Ze was nog veel mooier dan op de (onvoordelig genomen) foto's. Mooie bruine haren, prachtig lichaam en een paar ogen...de mooiste die ik ooit van mijn leven heb gezien. Ik verdronk onmiddellijk in een maalstroom van heftige gevoelens en was vanaf dat moment totaal verloren. De omgeving vervaagde en ik zag alleen nog maar haar. Liefde op het eerste gezicht, het bestaat echt, ik weet het nu.
Ik kan mij van die middag niet zoveel meer herinneren, ik had alleen maar oog voor haar. We namen plaats op een terrasje en ze vertelde honderduit over haar werk, haar hobby's en nog veel meer wat ik mij allemaal niet meer kan herinneren. Ik keek alleen maar naar haar. Ze praatte wel erg snel, ik wist niet of dat nu van de zenuwen kwam want ze leek mij niet echt zenuwachtig. Door het snelle praten pikte ik niet alles op en zei haar dat ook. Want ik zat nog steeds met die maalstroom aan gevoelens die niet tot bedaren kwam, ik had dit nog nooit meegemaakt. De middag vloog voorbij en we besloten een hapje te eten. Ik, nog in de rol van stoere en zelfverzekerde man, regelde een mooi intiem plekje in het restaurant maar ik kreeg geen hap door mijn keel, driekwart van mijn maaltijd ging weer terug naar de keuken. Wat had ik het snel te pakken gekregen..niet normaal. Zo kende ik mijzelf helemaal niet.
Na het etentje liepen we op een boulevard die zich langs een grote rivier bevond met allemaal terrasjes, muziek en bootjes. Vogeltjes floten een concert, het scenario en landschap waren zinnenprikkelend, de buitentemperatuur was heerlijk, de perfecte ingrediënten voor een grandioze date. We gingen zitten, namen een drankje en kletsen de avond vol met alleen maar oog voor elkaar. Op een gegeven moment verkleinde ik de fysieke afstand tussen haar en mij en voorzichtig drukte ik een kus op haar lippen, terwijl we op het terras zaten. De kus werd godzijdank beantwoord en vanaf dat moment werd er vreselijk veel gezoend. Een stukje lopen, gearmd, weer zoenen...het werd een avond om nooit te vergeten.
Het werd heel laat. Gearmd en gelukkig liepen we terug naar haar auto. Ze gaf aan niet iemand op de eerste date mee naar huis te nemen. Geen probleem, zoiets is niet mijn eerste intentie. Wel vroeg ze terloops of ik haar auto kon repareren, er waren 2 onderdelen stuk. Beetje raar verzoek op een eerste date, maar ik ben nogal handig en had dat ook al eerder aangegeven dus dat is geen enkel probleem, maar het was in dit stadium wel opvallend.
Op de terugreis naar huis nog een sms’je uitgewisseld waar we allebei uitspraken dat we een supergezellige avond hadden en snel weer wilden afspreken. Ik wist ik het op dat moment zeker. Dit was de vrouw. Dit was de vrouw waarmee ik oud wilde worden. Een lange zoektocht was ten einde.
De week daarop spraken we bij haar thuis af. Prettig dat ze mij al zo vertrouwde, kennelijk voelde het ook goed wederzijds. Ze had een apart ingericht huis, met allemaal opgezette beesten en vitrines vol met dierenskeletten en dieren op sterk water. Een enigszins macabere omgeving, maar ik wist al van tevoren dat ze hier en daar een wat aparte, onderscheidende smaak had. Die middag brachten we samen bij haar thuis door. We rommelden een beetje, maar we gingen niet all the way. Ik wilde wel, ik was enorm opgewonden door haar verschijning, maar zelf wilde ze niet. Zoiets moet je respecteren dus ik drong niet verder aan.
Na de derde ontmoeting begon ik aan een paar dingen te twijfelen of het allemaal wel wederzijds was. Het leed geen twijfel dat ik smoorverliefd was maar ik kreeg maar bitter weinig bevestiging dat de gevoelens wederzijds waren. Ze bleef naar mijn gevoel kil en afstandelijk. De mail leek ook niet meer te matchen met hoe ze in het dagelijks leven deed tegen mij. Maar misschien lag dat aan mij. Echter, mijn voorgevoel bleek juist. Vlak voordat we wederom zouden ontmoeten kreeg ik volledig onverwacht een dumpmail van haar. Een lang verhaal wat in het kort er op neer kwam dat ze 'not into me' was. Ze was iets kwijtgeraakt wat ze niet meer gevonden had, het speet haar echt, maar ze zag geen reden om met mij verder te gaan.
Ik was kapot van verdriet. Dat uitgerekend mij dat nu moest overkomen. En ook hier klopte het onbestemde onderbuikgevoel weer wat ik sinds de eerste date had gehad maar had weggedrongen omdat ik zo verliefd was. Ik begon erg aan mijzelf te twijfelen. Stelde ik mij te kwetsbaar op? Ben ik gewoon te lief voor haar? Wilde ze meer tegengas?
Buiten dat heb ik er een hekel aan om gedumpt te worden via mail. Ik stelde voor om de geplande ontmoeting gewoon door te laten gaan en van de gelegenheid gebruik te maken om het uit te praten en fatsoenlijk afscheid te nemen. Ze stemde daarin toe. Op de dag van de ontmoeting nam ik een schitterende bos bloemen mee, helemaal uitgevoerd in haar lievelingskleur wit. Eenmaal aangekomen wilden we het uitpraten, maar daar zijn we niet zo heel veel aan toegekomen. Ze kon de bloemen onverwachts ontzettend waarderen. De dag verliep eigenlijk onverwachts als een gewone date, compleet met etentje en sex. Ze liet mij vertwijfeld en verward achter.
Ik ging daarop 2 weken op vakantie (zonder haar) dus dat was mooie gelegenheid om mijn gedachten op een rij te zetten. Ondertussen hielden we contact via sms. De sms-jes werden geleidelijk steeds vuriger en intiemer en het was duidelijk dat ze toch op andere gedachten was gebracht. Wat nu precies veroorzaakte dat ze tot inkeer was gebracht is mij nog steeds niet duidelijk, maar ik was nog steeds enorm verliefd dus ik was al lang blij dat ze was bijgetrokken.
Eenmaal terug bleek dat we inderdaad toch weer volledig voor elkaar hadden gekozen. We zagen elkaar 1 keer per week, ik reed meestal naar haar toe. Omdat ik vrij handig ben deed ik vaak allerlei klusjes voor haar in huis. Geen probleem...zoals ik al eerder zei had ik alles voor haar over. Echt alles, als ik maar bij haar was. En qua intimiteit was ze inderdaad wat ze gezegd had. Er was haar maar weinig te gek. Ze was gewoon een ontzettend beest in bed, de allerbeste die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Experimenteel aangelegd en voor vrijwel alles in. Van zo'n vrouw kan een man alleen maar dromen.
Op facebook had ze mij intussen toegevoegd als 'relatie met'. Ik vond dat een fijne bevestiging. Echter, de afstandelijkheid bleef. Als ik verliefd bent, dan raak ik graag mijn partner aan. Langdurig zoenen, een aai over de bol, een streling, en terloopse aanraking. Ik ben erg 'lijfelijk'. D. niet. Bij binnenkomst een paar snelle zoenen en dat was het dan. Wel hand in hand lopen, en tegen elkaar aanzitten op de bank, maar geen uitingen van genegenheid richting mij en daar werd ik erg onzeker van. Het was zo'n contradictie met de passievolle, temperamentvolle vrouw in bed. Werd ik op meerdere vlakken gewoon gebruikt? Ik begon wederom ontzettend aan mijzelf te twijfelen. Vooral omdat ik het steeds vaker meemaakte dat ik bij haar kwam, een paar klussen deed en weer wegging. Dat was het weer voor het weekeinde. Ook de intimiteit liep snel terug. Collega's en kennissen begonnen sterk aan de oprechte intenties van D. te twijfelen en ik zo langzamerhand ook. We waren inmiddels ongeveer 2 maanden verder.
Haar verjaardag naderde en dat was een gelegenheid om haar familie te leren kennen. Ik was benieuwd, want als ik heen zou gaan zou dat zou een bevestiging zijn dat het desondanks alles toch wel goed zou zitten tussen ons. Dit tegen beter weten in natuurlijk. Vlak voor haar verjaardag gebeurde al wat ik al had gevreesd, ik werd wederom gedumpt. Weer via mail. Toch besloot ik met mijn stomme kop nog 1 keertje heen te gaan, om een laatste klusje af te ronden en kijken of ik dan gelijk onze relatie kon fixen. Het was mij immers al eens eerder gelukt. Ik ging heen en deed mijn uiterste best. Deze keer had ik minder geluk. Op de weg naar huis veegde ik mijn tranen van het dashboard. In de auto zat een gebroken man.
Als laatste wanhoopspoging, vergeet niet ik was ondanks alles nog steeds erg verliefd en er van overtuigd dat zij de ware was, een uitgebreide mail gemaakt waar ik mijn oprechte gevoelens voor haar in beschreef. Al mijn twijfels en mijn verdriet schreef ik op. Het werd een lang epistel wat feitelijk een smeekbede was. Neem me terug, ik doe alles voor je, maar neem mij terug. Ik kreeg een kort mailtje terug waarin ze zei dat ze het kon waarderen en er nog op terug zou komen. Nooit gebeurt. Op een facebook berichtje werd ook niet meer gereageerd en een sms’je ook niet meer. Ik dacht dat ik gek werd van verdriet en frustratie. In een bui van intens zelfmedelijden en wanhopige ellende heb ik toen een razend boos mailtje geschreven waar ik al mijn frustraties op haar botvierde. Elke twijfel, elke insinuatie zette ik in de mail. Ik noemde haar een ijskoude bitch die mij heeft gebruikt. Wederom geen reactie, alleen dat ik via Facebook werd 'ontvriend'. Tsja...
Aantal maanden later kreeg ik ontzettende spijt van mijn laatste mail, bood mijn excuses aan en verzocht om vergiffenis. Pas enkele weken daarna kreeg ik een mailtje van 1 zin waarin ze zei dat ze met al die mailtjes niet goed wist wat ze er mee moest. En dat ze terugkijkt op onze tijd samen als een fijne tijd.
Ik kreeg gelijk weer beetje hoop en de bijbehorende zenuwen. Het eerste levensteken sinds maanden. Misschien zat er nog een kleine kans in om het contact weer te herstellen. Ik schreef gelijk een korte mail terug hoe het met mij ging en informeerde belangstellend naar haar. Dat is nu een hele, hele poos geleden en elke dag, tot de dag van vandaag kijk ik weer in mijn mailbox om teleurgesteld mijn blik af te wenden. Geen mail van D. Recentelijk nog gekeken...en dan te bedenken dat dit allemaal al weer even geleden is.
Nu terugkijkend moet ik concluderen dat ik gebruikt ben en dat D. waarschijnlijk nooit van mij heeft gehouden zoals ik van haar. Een schoolvoorbeeld van 'not into me', maar ze heeft het lang weten te rekken.
D., ik weet dat ik het verleden moet laten rusten en dat het niets meer zal en kan worden tussen ons. Maar ik hou nog steeds van je en zal dat blijven doen. En ik had je zoveel te bieden, had je alles willen geven en alles voor je over gehad. Trouwen, kinderen, de vrijstaande rietgedekte woning waar je van droomde en die ik helemaal naar je wens had willen verbouwen. Ik wilde echt een betere man voor je zijn, zoveel beter als al die andere kloterelaties die je voor mij hebt gehad. Ik heb vreselijk mijn best gedaan, zelf ook fouten gemaakt maar uiteindelijk...uiteindelijk ontbrak het echte gevoel aan jouw kant, dat kan gewoon niet anders, want aan mij lag het niet. En toch heb ik geen rancuneuze gevoelens jegens je. Ik koester onze herinneringen, aan de tijd samen en de spaarzame fijne momenten. En soms loop ik in gedachten nog eens langs die rivier, op de eerst date samen met jou, hou je gezicht in mijn handen en kus je hartstochtelijk.