E. was een dame die zelf actie ondernam. En wat voor dame. Enigszins confuus klikte ik op haar profiel.
Vanaf de foto's staarde een erg knappe, frisse jonge meid met lang donker krullend haar mij uitnodigend aan. Normaliter zijn dames die op eigen initiatief een interesse berichtje sturen niet buitengewoon aantrekkelijk, om het maar zwakjes uit te drukken. Maar dit was een ander verhaal. Bij bij deze snapte ik eigenlijk niet wat ze überhaupt op een datingsite deed. Zo'n mooie meid moet de kerels voor het uitzoeken hebben en heeft zo'n -laten we eerlijk zijn- tikje treurige datingsite ('het afvoerputje van Nederland' las ik eens ergens als treffende omschrijving voor datingsites. Dat is al lang niet meer zo, maar feit is wel dat er een hoop rare mensen tussen zitten) toch niet nodig. En als ze er al op staan, en in het uiterste geval ook zelf op zoek gaan, zoeken ze zeer zeker mij niet uit.
Ik zoek hun trouwens ook niet uit. Ik heb al eens eerder geschreven dat het voor mij geen zin heeft om dergelijke vrouwen aan te schrijven. Die zien mij niet staan, ik ben in de verste verte geen partij voor zulke knappe vrouwen. En daar kan ik prima vrede mee hebben, mits ik hun met rust laat en zij mij, anders is het te pijnlijk en te confronterend. Een ongeschreven regel. In ieder geval te pijnlijk om meerdere keren te ervaren. Ik weet ook wel dat ik geen knappe man ben, maar wordt daar liever niet middels afwijzingen telkens opnieuw mee geconfronteerd. Ken je positie in de hedendaagse hiërarchie zeg ik altijd. In de regel geldt het volgende: in real life geen vrouwenmagneet dan dat ook op internet ook zeker niet.
Maar goed, ik had achter elkaar al flink wat teleurstellende dates gehad en wellicht vond het lot het nu tijd voor een keertje geluk. Beetje hoop mag een mens toch hebben. Dus gelijk gereageerd en al gauw vlogen de mailtjes over en weer.
Ze bleek te werken in een modezaak en was daarvoor kapster. Dat zijn vaak nette, verzorgde en knappe vrouwen en zij was geen uitzondering. In de mailwisseling kwam ze niet over als een enorm intelligent persoon. Ik merk dat altijd aan een aantal dingen op. Pas in het 4e mailtje had ze mijn naam goed geschreven (ze gebruikte steeds mijn internet alias hoewel ik al vanaf het eerste mailte mijn echte naam gebruikte), veel typ/stijl/spelfouten, niet veel diepgang in de mail, enkele keer een vraag dubbel gesteld. Maar ze klonk erg aardig en dat maakte een hoop goed. En natuurlijk, niet het minst, een bijzonder charmante verschijning op de foto's. Of in andere woorden: een fantastisch lekker wijf.
Ze liet in de mail min of meer doorschemeren in de toekomst wel heel graag moeder te willen worden. Ik merk zoiets wel vaker op en begrijp dat wel. Het zijn vaak vrouwen die de houdbaarheidsdatum aan voelen komen, ze zitten vaak rond de 33, en willen zich settelen. Tel namelijk bij zo'n leeftijd nog even een aantal jaar een stabiele relatie uitproberen op en je schiet al aardig op. Dus die willen aan de man. En dan geen snelle rondneukende mooiboy () met felle ogen, ongeschoren brede kaken, zonnebril in haar en restantje coke onder de neusgaten, maar een stabiel hoog opgeleid betrouwbaar manspersoon met ditto inkomen. Ik kan het wel waarderen als ze daar eerlijk voor uitkomen. Je ziet dan ook vaak in het profiel staan dat bij de man die ze zoeken uiterlijk er niet zo doet doet, of minder interessant is ('het gaat om de klik/ er moet diepgang zijn' en meer van dat soort onzin). Altijd fijn om dit te lezen als de vrouw in kwestie dit in haar profiel zet en ze reageert op jou...goed voor je zelfvertrouwen(!). Maar goed, die zijn er dus ook al achter dat de mooiboys geen duurzaam relatie materiaal zijn. Heel goed, dan maak ik tenminste nog een kansje.
Zoals gezegd, ik merkte al niet heel veel diepgang in de mailtjes op dus besloot al snel een date voor te stellen, want qua mailverkeer zou dat niks worden. Sommige vrouwen houden ook niet van uitgebreid mailen. Daar ging ze op in en aldus stapte ik op een zaterdagavond voor de zoveelste keer in mijn auto, op weg naar de zoveelste parkeergarage en het zoveelste grand café in de zoveelste stad. Het was stralend weer, heerlijk warm, hartje zomer. Alle ingrediënten voor een geslaagde date waren aanwezig, nu nog even dat zeldzame scheutje geluk nodig..
Toen ik de parkeergarage uit liep stond ze mij al op te wachten. Ik verstijfde toen ik haar voor het eerst in levende lijve zag. In het echt was ze nog veel knapper dan op de foto's. Het was een kleine, knappe verschijning met in verhouding lange benen. Lang donker krullend haar, 2 grote blauwe kijkers in een knap, fijn gezichtje. Lichaam goed geproportioneerd en perfect in verhouding. Stel fijne, middelgrote strakke tieten. Netjes in de make up, keurig afgestemd op de kleding: strakke zwart glanzende broek en strak topje. Ze leek wel een beetje op D. met wie ik een jaar eerder een korte ramprelatie had gehad (zie D. en de tragedie van de onbeantwoorde liefde). Ik moest diep ademhalen en voelde weer de bekende flits van binnen. Als dit misliep ging dit weer serieus pijn doen aan het einde van de avond. Zulke vrouwen zijn totaal out of my league en ik moet realistisch blijven, maar misschien...misschien...1 keertje geluk? Statistisch gezien zou ik toch een keertje...?
Ik let altijd superscherp op de eerste reactie op haar gezicht als we voor het eerst elkaar ontmoeten, ik kan daar een hoop uit afleiden. Ze toonde een mooie lach toen we elkaar zagen en dat is altijd een goed teken. We gaven elkaar 3 zoenen op de wang en we liepen richting het centrum. Mijn hart sloeg intussen al een paar keer over.
Eenmaal aangekomen gingen we buiten op het terras zitten en bestelden 2 drankjes. Daarna gepraat over alles en nog wat. Voor mijn gevoel liep het gesprek goed. Geen horten en stoten, lekker vloeiend. Ook best wel veel onderwerpen waar we beide hetzelfde over dachten. 1 keertje raakte ze mij even aan. Paar complimentjes gegeven. Ik kreeg er zo langzamerhand een goed gevoel over, kon ik het mij bijna niet voorstellen dat dit mij overkwam, dat ik hier zat met zo'n knappe vrouw. Hoewel we minder overeenkomstige humor hadden dan ik dacht want soms begreep ze de grapjes en plagerijtjes niet helemaal. Maar goed, alles is al zo onwennig op zo'n eerste date, kan bijtrekken.
Op een gegeven moment komt het moment dat je voor de 2e keer drankjes wilt bestellen. Altijd spannend, want ook dan weet je of de tegenpartij je een beetje ziet zitten. Als ze je echt niks vind, houd het na het eerste drankje wel op. Je rekent dan af en ieder gaat zijn weg (nog niet eerder meegemaakt trouwens). Echter, een 2e drankje wilde ze wel, maar 100% zekerheid kreeg ik nog steeds niet dat ze mij ook zag zitten, ik miste nog bij haar een bepaalde bevestiging die ik maar lastig onder woorden kon brengen.
Na een paar uurtjes praten en wat drankjes stelde ik voor om het centrum van de stad in te lopen, ik was dat zitten wel zat en ik wilde een moment uitzoeken om haar te gaan zoenen. Want zoenen wilde ik wel, en wel meer ook...ik was eigenlijk al helemaal verkocht. Knap, lief en aardig. Zelf zag ze een stukje wandelen ook wel zitten. Ik ging er van uit dat je daar dan toch niet mee instemde, als je iemand niet ziet zitten. Ik rekende af (ze stelde overigens niet voor om de rekening te delen). Helaas begon ik toen vanaf dat moment direct zeer gemengde signalen van haar te ontvangen. Terwijl we door de stad liepen was ze erg afstandelijk, ze leidde mij door de stad heen als een soort gids voor toeristen. Ik begon nattigheid te voelen en niet zo zuinig ook, ik zou volgens mij droger blijven als ik terstond de nabijgelegen gracht in zou springen. Na een stukje wandelen voorgesteld om ergens te gaan zitten, maar ze zei dat ze erg moe was en liever naar huis wilde. Op dat moment voelde ik de hele avond door mijn handen glippen, dit ging helemaal de verkeerde kant op...
We liepen terug naar de parkeergarage, waar haar auto in de buurt stond geparkeerd. Als laatste poging probeerde ik nog voor te stellen met haar mee te lopen naar haar auto, waar ze gek genoeg mee instemde. Met 3 zoenen op de wang namen we daar afstandelijk afscheid van elkaar, en met droevenis bemerkte ik dat ik geen gelegenheid kreeg om dit anders aan te pakken. Ze vertelde gelijk dat ze het wat haar betreft hier bij wilde laten, mocht ik nog de illusie hebben van een tweede date.
Ik stond even aan de grond genageld, want het was mij nog niet eerder voorgevallen dat mij op de eerste date gelijk zo onomwonden werd medegedeeld dat de dame in kwestie mij niet zag zitten. Dat was erg confronterend en pijnlijk. Ik heb het liever via de mail, veilig en minder pijnlijk dan die kwetsende woorden die na-echoden in je oren. We namen dus maar afscheid en gingen een ieder ons weegs.
Terug in de auto naar huis heeft de hele avond zich diverse malen in mijn hoofd afgespeeld. Zag ze het vanaf het begin al niet zitten met mij? Waarom dan toch diverse drankjes verder? Waarom zo lang praten als je het toch al duidelijk was dat je het hier bij wilde laten? Waarom geef je iemand valse hoop? En als je iemand niet ziet zitten (en dat al weet) kan je toch op zijn minst voor stellen om de rekening te delen? Wat heb ik fout gedaan? Of verkeerd gezegd? Kleine dingen...maar toch...
Later heb ik haar nog via mail gevraagd waarom ze niets in mij zag. Soms stuur ik wel eens zo'n mailtje tegen beter weten in, gewoon om er van te leren en kijken of ik dingen de volgende keer anders kan aan kan pakken. Heb ik dingen verkeerd gezegd, verkeerde uitspraken, vond ze het niet gezellig genoeg....helaas zijn de meeste vrouwen dan niet eerlijk genoeg om aan te geven wat ze dan precies niet in mij zagen zitten. Ook hier kreeg ik het nietszeggende antwoord dat de chemie van haar kant ontbrak, of iets in die trant.
Dat kan natuurlijk maar ziek, ziek en nog eens ziek was ik er van.
Nu voor de derde keer achtereen mijn ziel gekwetst. E. was 1 van de weinige vrouwen op wie ik echt helemaal verliefd zou kunnen worden en nu bleek voor de derde keer dat de dame waar ik als een blok voor zou vallen zelf helemaal niets voelde voor mij. Afschuwelijk is het lot om alleen te kunnen vallen op vrouwen die absoluut niets in mij zien. Dag E., het mocht weer eens niet zo zijn. Ik hoop van harte voor je dat je ooit moeder zult worden van 1 of 2 schitterend mooie kindjes, wat je zo vurig wenst en waar je al zo lang van droomt...helaas zal ik daar nooit de vader van mogen zijn.