Het contact met E. werd op de normale manier gelegd. Ik zag haar foto, die sprak aan, en toen haar profiel gelezen. Het was geen opvallend of aansprekend profiel, vrij gewoontjes en standaard. Wel had ze een leuk koppie, mooi in de make-up, haren leuk gekapt. Er was werk van gemaakt, dat zag je aan alles. Op een andere foto was ze helemaal te zien. Daarop was wel duidelijk zichtbaar dat ze volslank was. Dat is een ander woord voor mollig. Stond ook eerlijk in haar profiel. Normaliter niet mijn eerste keuze, ik val op slank, maar ze lachte zo leuk dat ik dat minder belangrijk vond.
Ze reageerde aardig op mijn berichtje en het eerste contact was gelegd. In de eerste berichtjes werd mij al snel duidelijk dat het een lieve, aardige, hardwerkende dame was. Maar ze was niet enorm intelligent en een tikje naïef te noemen. Dat merkte je doordat de mailtjes redelijk oppervlakkig bleven. Hoe is het op je werk, hoe was jouw dag etc., dat zijn niet bepaalde diepgaande items. Wel was ze oprecht geïnteresseerd in mij, dat merkte ik door haar wedervragen. En dat is altijd leuk om te merken. Sommige vrouwen stellen geen wedervragen. Ik haak dan na 4 a 5 mailtjes af. Niet geïnteresseerd in mij, denk ik dan. De interesse moet wel een beetje van beide kanten komen. Maar bij E. had ik daar geen klagen over.
Desondanks die oppervlakkigheid lukte het mij wel om stukje bij beetje een beetje dieper bij haar te graven, over wat ze allemaal heeft meegemaakt. Ik ben altijd geinteresseerd in de persoon aan de andere kant van de digitale snelweg. Het bleek dat het een dame was die al op hele jonge leeftijd tegen een oudere man met kinderen aangelopen was. Snel gaan samenwonen. Dus op hele jonge leeftijd al een compleet gezin cadeau met alles wat daarbij hoort. Gedoe met ex-vrouw van man, omgangsregelingen etc. Dat wreekt zich meestal op latere leeftijd, je hebt dan namelijk niet de tijd en gelegenheid om gezonde basis voor een relatie te leggen die je normaliter hebt, en dus ook hier. Een kind samen nemen bleek na herhaaldelijke beloftes ook niet te gebeuren. Na ook nog samen een oud huis in een compleet andere stad en provincie dan waar ze vandaan kwam te hebben gekocht en wat een eeuwigdurende verbouwing en bodemloze put qua geld bleek te zijn was de liefde op. Ze vroeg hem op een ochtend voor de grap 'hou je nog van mij?'. 'Nee eigenlijk niet' luidde het antwoord. Dus dat was dan dat.
Ze heeft haar koffers gepakt en is vertrokken naar haar ouders, terug naar haar woonplaats waar ze intussen in de loop der jaren van al haar kennissen en vrienden was vervreemd, en kon weer opnieuw beginnen. Ze werkte keihard om het wat beter te krijgen en weer op haarzelf te kunnen wonen. Dat was allemaal gelukt. Nu studeerde ze in de tussentijd ook nog, ook weer om het een beetje beter te krijgen. Ik kreeg steeds meer respect voor haar toen ik dit hoorde. Ik heb altijd respect voor hardwerkende mensen die na tegenslagen niet bij de pakken neer gaan zitten.
Meestal is het zo dat gaandeweg, als het mailverkeer intenser wordt en de mailtjes groter, ik ook meer gevoelens ga krijgen. Dat was in dit geval niet zo. Ik merkte gewoon dat het qua persoonlijkheid en intelligentie gewoon minder klikte. Dit was een echte toekomstige huismoeder, ze had gewoon ontzettend veel liefde te geven, dol op kinderen en ook een groot verlangen naar eigen kinderen. Ze was 33, dus het werd tijd om aan een serieuze relatie met een toekomstige potentiele vader te werken en dat viel aan alles te merken. Ze hield niet van het vrijgezellen bestaan, het was geen persoon om alleen te zijn, dat zei ze ook eerlijk. Bij alle familiale verplichtingen zoals feestdagen/trouwerijen/verjaardagen werd het telkens schrijnend duidelijk dat zij de enige vrijgezel was binnen de familie. 'Wanneer loop je eens tegen een leuke vent aan' 'ik snap niet dat jij nog alleen bent', dat soort opmerkingen. Het zat haar overduidelijk enorm dwars.
Ik bleef gereserveerd, ik kon mij niet helemaal geven, want dit was eigenlijk niet de vrouw die ik zocht. Ook heb en had ik geen uitgesproken kinderwens. Ik vond haar ook wat te 'happig', ze wilde gewoon te graag een relatie. Maar ze was zo aardig dat ik regelmatig aan het twijfelen ben gebracht. Door dat twijfelen hield ik de boot nog even af qua daten, ik wist het gewoon nog niet. De mailtjes werden wat korter, op een gegeven moment is namelijk alles wel een keer gezegd, en ik besloot haar niet langer aan het lijntje te houden en mede te delen dat ik intussen iemand anders tegen het lijf was gelopen. Dat was toevallig ook zo, al had ik pas 1 date met die dame gehad. E. vond het erg jammer, maar snapte het wel. Hierna is het contact verbroken en ik vond dat niet erg.
Een aantal weken later kreeg ik ineens een mailtje van E Ze was nogal overstuur. Het bleek dat ze achter elkaar door een paar verschillende mannen in de zeik was genomen. 1 was een faker, de andere was ook niet wie hij zei, iemand begon gelijk over seks (trouwens schering en inslag op datingsites, zou je toch niet overstuur van moeten worden), een ander was erg intimiderend...het waren een paar nare ervaringen achter elkaar. Doordat ze dus een tikje naïef was, trapte ze er elke keer in. Omdat ik was overgekomen als een erg aardige kerel vroeg ze zich af of ik nog beschikbaar was...toevallig was de date van de vorige keer inderdaad op niets uitgelopen. Ik besloot nu toch maar gelijk van de gelegenheid gebruik te maken en een date met E. af te spreken. Ik was haar niet vergeten, vind vasthoudendheid en volharding karaktereigenschappen die prettig en bewonderenswaardig zijn, en misschien was ze in het echt een ander persoon dan ik mij voorstelde. Je krijgt via de mail wel eens een verkeerd beeld van iemand.
We spraken af voor een date. Die werd door ziekte van haar kant nog een paar keer uitgesteld, maar op een gegeven moment was het zover. Het was een standaard date in haar woonplaats in een 1 of ander café. Toen ik haar voor het eerst zag werd ik aangenaam verrast. Ze zag er nog beter uit dan op de foto's. Een knappe, vlotte, net geklede dame. Maar wel overduidelijk volslank. Na het eerste onwennige drankje kletsen we honderduit. Het was erg gezellig en klikte op een bepaald niveau wel. Doordat de muziek op een gegeven moment erg hard werd zijn we nog een paar keer van café gewisseld. Op een gegeven moment wilde ik haar graag zoenen, maar ja....hoe bepaal je dat moment. Ik had haar al in de café's een paar keer aangeraakt. Dan moet je denken aan een hand op de schouder, even kort op de knie. Ze leek dat niet vervelend te vinden, maar er waren geen aanrakingen van haar kant. Maar het zag het er niet naar uit dat ze snel naar huis wilde. Dat is wel een aanwijzing. Op een gegeven moment was het moment daar en gelukkig werd de kus beantwoord. Hierna ging het erg snel en konden we niet meer van elkaar afblijven, diverse malen gezoend. En ik zal niet ontkennen, dat was erg fijn. Ze kon goed zoenen en ik had al een tijd niet meer gezoend of een vrouw aangeraakt.
Ze had wat drank op en ik stelde voor om haar naar huis te rijden, zonder bijbedoelingen. Ze stemde daarmee in. Eenmaal bij haar thuis aangekomen, nog wat in de auto zitten rommelen maar niet 'all the way', het ging mij namelijk allemaal al te snel voor een eerste date. Wat is er mis met beetje rustig aan doen. Wel uitgebreid afscheid genomen.
Toen ik onderweg naar huis was, en de ergste opgewondenheid bedaard was, zat ik te peinzen of dit nu inderdaad wel was wat ik wilde. Ok, mijn hormonen waren die avond wel even met mij aan de haal gegaan, ik ben ook maar een man, maar was zij nou degene die ik zocht. En hoe langer ik zat te denken, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat mijn onderbuikgevoelens tijdens de allereerste mailwisseling klopte en dat ik daarnaar had moeten luisteren. Ik zoek nu eenmaal geen toekomstige (huis)moeder. Ook bleef dat volslank mij hinderen, ik had het gevoeld door de stof van haar kleding heen, en ik vind dat gewoon minder sexy. Zeker als ik zo iemand op een gegeven moment naakt zie. Ze kwam ook in het echt gewoon naïef en niet bijster intelligent over, en ook dat vind ik niet aantrekkelijk. Misschien moest ik er nog een nachtje over slapen, maar al dat getwijfel was geen goed teken. Het totaalplaatje klopte gewoon niet voor mij.
De volgende dag had ik al weer een paar sms-jes van haar ontvangen. Het was wel duidelijk dat ze het helemaal met mij zag zitten. Ze hoorde bij wijze van spreken de kerkklokken van de trouwerij al luidden. Het zweet brak mij aan alle kanten uit, dit ging helemaal niet goed, ik had veel te hoge verwachtingen bij haar geschept. Alles voelde ineens benauwend en helemaal verkeerd. Hoe kon ik dit zo ver laten komen? En belangrijker, hoe red ik mij hier in godsnaam uit?
Die avond 1 van de moeilijkste mailtjes uit mijn leven geschreven. Geprobeerd uit te leggen dat ik er bij nader inzien toch een wat minder gevoel over had. En dat bij mij die o zo belangrijke klik toch niet aanwezig was. Ik had de stille hoop dat, omdat het nog maar de 1ste date was, de schade een beetje beperkt kon blijven. Helaas. Boos, verdrietig, tranen, verwijten, alles over mij heen gekregen. Vooral het verwijt dat ik teveel verwachtingen bij haar heb geschept bleef lang na echoën bij mij. Later een tweede verbitterd mailtje van haar gekregen. Alle stadia heeft ze doorlopen. Het leek wel het einde van een jarenlange relatie.
Nog veel later wel weer een beetje on speaking terms gekomen maar helemaal goed werd het nooit meer. Het was weer een leerzame les. Ik hou er helemaal niet van om iemand pijn te doen en dat is hier helaas wel gebeurd. Deze gebeurtenis zal mij leren om beter naar mijn innerlijke stem te luisteren en geen verkeerde verwachtingen te scheppen bij iemand als ik er niet helemaal open voor sta.