Als ik mij ergens in het dagelijks leven mateloos aan loop te irriteren dan is het vaak de soms tomeloze arrogantie en verwaandheid van heel veel Nederlandse vrouwen en meiden. Vaak de wat knappere en jongere exemplaren, maar dat hoeft niet eens persé. Ik bemerk het bij alle leeftijden en in alle uitvoeringen.
Nuffig klikken ze hooggehakt en gehaast door de stationshal, over het trottoir of door de winkelstraat. Turend op hun mobieltje of strak kijkend naar de grond benen ze haastig voorbij en als ze al om zich heen kijken turen ze finaal door je heen. Ik ben het wel gewend dat ze mij geen blik waardig keuren maar het opzettelijk wegkijken of compleet negeren is soms overduidelijk en pijnlijk om te bemerken.
In de trein hebben deze stevig doorgezuurde types alleen oog voor hun mobieltje of kijken stug naar buiten met een gezicht of ze permanent ongesteld zijn. Als ze per ongeluk je richting opkijken is het alsof je lucht bent, of je niet bestaat. Met strakke mond wordt hooghartig rondgekeken. Mochten blikken elkaar toevallig kruisen is de soms onverholen pure minachting bijna voelbaar, alsof je een minder mens bent. Ze wanen zich zoveel beter dan jij, ik hoef mij niets maar dan ook niets in mijn hoofd te halen, als die boodschap maar duidelijk is. Geen glimlachje, geen knikje of een andere uiting van vriendelijkheid kan er af. Het is alsof je voor hun niet bestaat.
Nu weet ik ook wel dat er in Nederland tegenwoordig hele volksstammen mannelijke eencelligen rondlopen die een toevallig terloops oogcontact al zien als een uiting van 'dat ze wel wat zou willen' en dat je je daardoor als vrouw zijnde afstandelijk moet opstellen anders heb je zo 3 a 4 cultuurverrijkers achter je aan (en anders wel dat walgelijke gesis). Maar de algehele aversie tegen ongeacht welke man dan ook is soms echt overduidelijk.
Dit nodigt nou niet bepaald uit tot het maken van eventuele toenaderingspogingen. Buitenlandse vrouwen klagen steevast steen en been over het feit dat er in Nederland vrijwel niet met ze wordt geflirt. Geen knipoog, geen spontaan praatje, geen verstolen glimlach. Maar dat kan je de Nederlandse mannen niet echt kwalijk nemen. Niet met het assortiment diep ingevroren vrouwen dat hier van jongs af aan rondloopt. We zijn het gewoon niet gewend en voor je het weet wordt het gezien als seksuele intimidatie..
Vroeger als puber had ik de neiging om vrouwen op een voetstuk te plaatsen. Ik vond het wonderlijke, onbegrijpelijke en geheimzinnige wezens. Bewonderde ze stilletjes op een afstand, te verlegen om contact te leggen, en onder de indruk van hun schoonheid en persoonlijkheid. Dat is nu, vele jaren later en tientallen ontmoetingen verder wel anders. Het onbegrijpelijke aspect is er zeer zeker nog wel en ik kan een mooie vrouw ook absoluut waarderen maar voor de rest bekijken ze het maar. Ik ben er ook achter gekomen dat het weinig nut heeft om vrouwen te idealiseren of te adoreren, je schiet er uiteindelijk niet veel mee op en de meeste vrouwen zitten daar ook helemaal niet op te wachten. 'Wat heb je aan een vent die een vrouw op een voetstuk plaatst' hoorde ik ooit eens een schoonheid zeggen.
Tijdje terug las ik eens het verhaal van 1 of andere gescheiden voetbalvrouw. Die werkte op een modeafdeling met allemaal vrouwen waar zonder uitzondering steen en been wordt geklaagd over de ontmande softies die bij hun thuis op de hoekbank zitten te zappen. Elke vorm van respect ontbrak voor die pakjes boter. Daar hadden de vrouwen zelf alle schuld aan, maar zo zagen ze dat natuurlijk niet.
Mannen hebben namelijk helaas de neiging om uiteindelijk behoorlijk meegaand te zijn met hun vrouw. Logisch, anders zit je zo een paar weken tot een paar maanden zonder sex. Dat is namelijk het ultieme chantagemiddel voor de vrouw. Gebeuren er dingen die hun niet zint: gebruik je rechterhand maar een tijdje. Er is zelfs een woord voor: pikstraf noemen ze dat op het Vivaforum en het is klaarblijkelijk HET middel om die lastige vent van ze weer in het gareel te krijgen. Naima El Bezaz beschreef eens in het boekje 'Vinexvrouwen' na een ruzie met haar echtgenoot het volgende: "…’3 maanden geen seks’ dreigde ik, en ik stampvoette vervolgens naar boven".
Tijdje terug hoorde ik van een prostituee dat dat juist de reden is waarom uitgerekend vrouwen zo ontzettend giftig worden als ze merken dat er bij hen in de buurt een prostituee actief is. De soms onverholen pure agressie die ze dan meemaken als de buurt er achter komt is namelijk -vreemd genoeg-hoofdzakelijk afkomstig van vrouwen die woonachtig zijn in de omgeving. Natuurlijk zijn vrouwen dan bang dat hun man (eerder) vreemdgaat maar vooral omdat HET chantagemiddel bij uitstek, sex, hun wordt ontnomen. Of althans de dreiging dat dat chantagemiddel daardoor niet meer zo effectief kunnen werken wordt reëler.
Nu ik dit allemaal weet en ook in de praktijk diverse keren heb meegemaakt ben ik makkelijker over dingen gaan denken. Tuurlijk, als ik een leuke vrouw ontmoet sloof ik mij uit, maak haar het hof en trek de hele trukendoos open en een eventuele voortvloeiende relatie bestaat uit compromissen sluiten, maar ik ga mijzelf niet meer verloochenen. Bevalt het je niet? Daar is het gat van de deur, succes. Geen sex? Doei, ik zoek het wel buiten de deur, veel plezier, mij heb je er niet mee. Niet meer.
Je gaat je vrouw niet als oud vuil behandelen. Krijg respect en geef respect, en ook in die volgorde. Maar cijfer jezelf als man zijnde dus niet weg. Er is maar een dunne scheidslijn tussen toegefelijkheid en onderdanigheid. Je kan iemand best tegemoet komen, ook zeer zeker nodig in een relatie maar zorg dat je jezelf niet verloochend. Voor je het weet ben je verworden tot een watje die het mikpunt van spot is op de afdeling van je vrouw. Het begin van het einde van je mannelijkheid.
Tijdje terug kwam ik zo'n zacht ei nog tegen. Ik was bij hem thuis om wat te kopen en zijn -tamelijk onaangename- vrouw zat er ook bij. Tijdens de onderhandelingen keek hij om de drie woorden naar zijn vrouw en liet het gesprek stilvallen om te peilen of het allemaal wel ging zoals zij dat wilde, hij dorst gewoon geen beslissing te nemen zonder haar. Schop die dikke trol richting de stofzuiger en handel het af als een vent, dacht ik, ben je nou een kerel of niet.
Buiten de kenmerkende groeiende arrogantie van de Nederlandse vrouw wordt het man-vrouw contact sowieso steeds ongemakkelijker. Tijdje terug hoorde ik het verhaal van een man die een leuke vrijgezellige dame op kantoor kende. Hij vroeg haar mee uit, ze weigerde. Pas bij de derde keer en na enig aandringen gaf ze toe. Nu zijn ze al weer 30 jaar getrouwd, leuke kinderen en nog elke dag dolgelukkig samen. Hij bekende onlangs dat hij dan nu niet meer zou durven doen, niet meer in deze tijd. Vrouwen dienen om minder een klacht bij hun baas in, met een beetje geluk kan je je baan nog wel houden en wordt je horizontaal overgeplaatst naar een uithoek in het land.
Die grenzeloze arrogantie wat hedendaagse Nederlandse vrouwen kenmerkt is in de datingwereld nog eens in het kwadraat aanwezig. Vrouwen zijn niet genegen om te reageren als tientallen mannelijke kandidaten zich verdringen dus er kan rustig zeer kritisch geselecteerd worden. Je hoeft echt niet tegen een vrouw te zeggen dat je vuilnisman of bij de plantsoendienst zit. Ze hebben sneller op 'next' gedrukt dan jij je zin kan afmaken. Verkeerde zonnebril, verkeerde sokken, bad hairday....next. En waarom niet, voor hun is er keuze te over. Morgen zit de postvak-in weer vol met nieuwe potentiële kandidaten. En op het overgrote deel wordt daarom -lekker makkelijk- gewoon helemaal niet gereageerd.
Als je als man zijnde tientallen berichten verstuurd en je hoort op deze manier gewoon helemaal nooit niets kan dat vrij demotiverend werken. Om dit soort redenen hebben tegenwoordig hele treinstellen vol overwegend leuke mannen -zeker op wat latere leeftijd- een ontzettend groot probleem. Ze kunnen gewoon niet meer aan de extreem kritische en onredelijke eisen voldoen die vrouwen tegenwoordig kunnen stellen en komen gewoon simpelweg niet meer aan de vrouw.
Ik hoorde ooit eens het verhaal van een man van middelbare leeftijd die, gelukkig getrouwd, nogal neerkeek op mannen die hun vrouw/vriendin uit het buitenland halen. Dat vond hij altijd een beetje zielige mannen. Dat gelukkig getrouwd bleek niet lang te duren. Nu is hij gescheiden, zijn vrouw is er vandoor met haar baas, in de rechtszaak is hij zijn huis en kinderen verloren en hij zit in een desolaat kaal appartement op een paar datingsites zijn geluk te beproeven met een werkelijk indrukwekkend gebrek aan succes. Dat duurt nu al een tijdje voort en hij kijkt ineens heel anders aan tegen die mannen met hun importvrouwen.
Vrijwel geen reacties krijgen kan je als man zijnde knap wanhopig en onzeker van worden. Maar liever wanhopig en onzeker dan ontmand op de bank.