Ik heb wel eens eerder gezegd dat ik ongelofelijk veel moeite heb om tijdens het daten de signalen van vrouwen op te pakken. En nog veel meer moeite om deze juist te interpreteren. Op zich een sterk belemmerend issue voor het bepalen van het allereerste zoen moment. Het is meer geluk dan wijsheid dat het meestal wel goed gaat op dat gebied. Toch blijven er vrouwen bestaan die mij continue op het verkeerde been zetten door verwarrende en tegenstrijdige signalen uit te zenden. Zo ook R.
R. was een (naar het zich liet aanzien) doorsnee dame die reageerde op een grappig eerste mailtje van mij, trouwens 1 van de vele die ik die dag verstuurde. Soms heb ik namelijk wel eens een dag dat ik wat meer inspiratie heb dan andere keren. R. was iets ouder dan gemiddelde leeftijd en had 4 foto's waarvan ze op 3 absoluut niet onaardig uitzag. Wel had ze had nogal een apart gevoel voor humor. De mailtjes van haar hand waren doorspekt met een zweem van sarcasme gecombineerd met een licht spottende ondertoon. Als je dat weet (zulke mailtjes kan je ook totaal verkeerd interpreteren), daar rekening mee houdt en regelmatig de bal terugkaatst kan je daar leuk op inhaken. Het kan erg sexy zijn om onderling speldenprikjes over en weer uit te delen en vervolgens te mikken op elkaars zwakke punten.
Ik kreeg echter al snel de indruk dat ze niet zat te wachten op eindeloos mailen dus ik stelde al vlug een date voor. Ze hapte. Viel nog niet mee om een locatie te bepalen, ze wilde niet afspreken in haar woonplaats wegens herkenbaarheid (hoewel dat met de beste wil van de wereld geen klein dorp genoemd kon worden) maar halverwege afspreken. Uiteindelijk werd dus werd een middelgrote stad in de buurt, prima. We spraken af bij een centraal gelegen parkeergarage nabij het centrum.
Eenmaal daar aangekomen troffen we elkaar eindelijk, dit na de nodige sms ellende. Sommige parkeergarages blijken meerdere uitgangen te hebben. De vrouw die ik zag viel mij op het eerste gezicht zeker niet tegen, ik was aanvankelijk aangenaam getroffen. Een knappere vrouw dan op de foto's. Half lang steil blond haar, een beetje make-up, tamelijk lang (1.76), slanke bouw, strakke broek, verzorgd. Voor het mooie te kleine borsten en fractie te breed in de heupen, maar viel overheen te komen (letterlijk en figuurlijk). Ook gebruikte ze blauwe oog mascara, en dat zie je niet veel bij vrouwen van die leeftijd. Ik associeer dat altijd met jonge meisjes die net beginnen met make-up, maar dit was nu eenmaal geen modepopje qua verschijning. Desalniettemin vond stond zij mij de eerste oogopslag zonder meer aan. 3 zoenen op de wang en we liepen de stad in.
Een tijdje op het terras gezeten, wat gedronken en over van alles en nog wat gekletst. Dat liep lekker. Het was iemand die graag en veel kletst en er viel geen stilte. Wel ging het hoofdzakelijk over haar. Af en toe een wedervraag, dus was blij dat ik zelf ook nog wat kon vertellen, maar ik vind het niet zo erg om in de eerste instantie niet veel over mijzelf te vertellen. Hoor, heb je mij weer, denk ik dan vaak. We hadden wat gemeenschappelijke interesses en hebben het daar uitvoerig over gehad. Aantal grapjes over en weer vielen ook goed. Na een paar uurtjes zitten stelde ik voor om een stukje te gaan wandelen, daar ging ze op in. Vervolgens stukje in de stad en in het park gewandeld.
Alles lijkt goed te gaan tot dusver toch? Soepeltjes verlopen avond. Humor. Veel kletsen. Drank. Duss.....zoenen, friemelen, misschien wel sex.....dat gaat helemaal goed komen, ik zat geramd. Integendeel. Ik had gedurende de avond erg veel moeite om te duidelijk te krijgen of ze mij ook wel leuk vond. Daarom stelde ik die eerder genoemde wandeling ook voor. Ik redeneer namelijk zo: als ze mij niet ziet zitten zal ze ook niet ingaan op het voorstel om een stukje te gaan wandelen (overigens: een eerdere ervaring met iemand anders heeft mij geleerd dat die theorie helaas niet altijd opgaat, dus ik zou er niet 100% op vertrouwen).
Echter, het naarmate de avond vorderde bleek dat het geen warme en hartelijke persoonlijkheid was. Ze bleef over het algemeen koel, tamelijk kil, enigszins emotieloos, gereserveerd en afstandelijk. Dit naast een enkel spaarzaam moment dat ik een brede lach zag doorbreken op haar gezicht. Er waren ook geen fysieke aanrakingen die dit konden ontkrachten. Hierdoor was ik sterk in twijfeling gebracht of de klik aan haar kant er wel was, en ik kon door haar gedrag dan ook gewoon niet de moed opbrengen om haar vast te pakken en te zoenen. Ik besloot dat dit voor een eerste date wel even genoeg was, ik had wel genoeg gezien. Mijn intuïtie schatte een meer dan gerede kans in dat ze mij niet leuk genoeg vond. Ik besloot op safe te spelen en afscheid te nemen nadat ik haar had teruggebracht naar haar auto.
Op de terugweg stuurde ik haar een sms'je dat ik een erg gezellige avond met haar had gehad -niet gelogen- en stelde terloops 'wellicht tot gauw?' voor. Klinkt raar, maar zo hield ik nog een achterdeurtje open. Ik zou echter niet raar opkijken als ik nooit meer wat van haar zou horen. Op de terugweg -het was nog vroeg- besloot ik de rosse buurt maar even te bezoeken. Dat werd een aangename 20 minuten durende terloopse ontmoeting met een tamelijk aardig Bulgaars meisje, die wees mij tenminste niet af maar dat is weer een ander verhaal...
Echter, tot mijn verbazing kreeg ik later een sms'je terug dat zij het ook heel erg gezellig had gevonden. De date mailde dat, niet de prostituee natuurlijk. De ochtend daarna kreeg ik weer van haar een sms'je. En al gauw vlogen de plagende sms'jes weer over en weer. Ik raakte erg verward. Had ik het allemaal zo verkeerd ingeschat? Vond ze mij dan wel leuk? Ik besloot het nog een kans te geven want ook qua reisafstand was een 2e keer nog te overzien. Dus een 2e date gepland.
Ze had een hond. Nu ben ik geen hondenliefhebber, sterker nog ik heb een uitgesproken hekel aan die stinkende, kwijlende en hijgende haarfabrieken die om het minste of geringste ongevraagd hun neus in je kruis steken of meurend aan je voeten gaan liggen na een regenbui. Maar goed, beter een hond dan een kind. Voor de tweede date besloten we een stuk met haar blafproducent in het bos te gaan lopen. Omdat een bos meestal niet met een bepaald adres in de navi staat, en het daar voor mij een volslagen vreemde omgeving was, spraken we bij haar thuis af. Ze gaf mij dus haar privéadres en daaruit putte ik weer een beetje moed dat ik wellicht toch meer kans maakte bij haar dan ik aanvankelijk had gedacht. Maar had mijn intuïtie het dan zo volslagen mis? Hoe moest ik daar dan de volgende keer op vertrouwen als ik het zo bij het verkeerde eind had? Ik voelde mij erg ongemakkelijk en onzeker met al die verwarrende signalen die ze afgaf.
Eenmaal daar aangekomen heb ik haar huisje bekeken en vervolgens een tijdje bij haar in haar tuin gezeten. Daarna liepen we na een korte autorit het bos in. Ook daar honderduit gekletst over alles en nog wat. De spottende ondertoon en het milde sarcasme in haar mailtjes voerde ze ook in door haar conversaties, dus ik moest continue alert zijn dat ze mij niet in de maling zat te nemen. Iemand die namelijk zo doet, moet je wel van voldoende van repliek dienen anders krijg je een scheve verhouding en -veel erger- geen onderlinge aantrekkingskracht. Ik kreeg zo langzamerhand wel de indruk dat ik met een erg intelligente dame te doen had. Normaal had ik die indruk van tevoren wel gekregen door de voorgaande mailwisseling, maar we hadden vrij kort gemaild dus ik had nog niet een goed beeld van haar opgebouwd. Ik merkte wel dat ik continue het beeld wat ik van haar had moest bijstellen naarmate ik haar beter leerde kennen.
Ondanks de humor, de steekjes onder water en de toespelingen (normaliter erg prikkelend) bleef ze in de eerder genoemde gereserveerde, afstandelijke houding volharden. De gesprekken bleven ook over het algemeen echt te oppervlakkig. Ik raakte hierdoor steeds onzekerder en een goed zoen moment leek verder weg dan ooit, hoewel je toch zou zeggen dat een bos meer dan voldoende gelegenheden biedt. Eenmaal weer thuis bij haar aangekomen trachtte ik de gespreksonderwerpen wat te verdiepen door het over haar vorige relaties te hebben en te vragen of ze snel verliefd werd en meer van dat soort onzin. Ik probeerde haar hiermee een beetje tot persoonlijke uitspraken te verleiden. Dat bleek erg lastig, ze bleek toch vrij gesloten. Wel liet ze zich terloops 1 ding ontvallen waardoor ik nogmaals de indruk kreeg dat ik als man waarschijnlijk niet bij haar zou passen. Ik zal daar later nog wel eens een stukje aan wijden, want dat hoor ik vaker ('te lief').
Ik zat even na te denken hoe uit deze impasse te komen, want echt gezellig, hartelijk en intiem wilde het maar niet worden, hoe ik mijn best ook deed. Het was inmiddels laat in de middag geworden en ik besloot een etentje voor te stellen. Als test. Als ze zou weigeren, weet je wel waar je aan toe bent. Kan je eindelijk naar huis, de boel vergeten en weer op de datingsite duiken of er nog andere leuke dames zijn. Echter, tot mijn verbijstering stemde ze toe. Wederom zo'n verwarrend signaal. Als je iemand niet ziet zitten, waarom ga je daar dan in godsnaam op in. Maar ik geef niet zo snel op, ik besloot het weer een kans te geven.
Tijdens het etentje kletsen we weer over alles en nog wat. Ook hier weer die tegenstelling: zeer gezellig praten over van alles, maar dat was dan ook dat. Ik zag de peilloze friendzone afgrond onafwendbaar naderen, alsof ik door een bulldozer werd voortgeduwd terwijl ik mijn hakken tevergeefs in het zand zette. De passie/toeschietelijkheid/genegenheid/chemie...geeft het een naam...aan haar kant ontbrak gewoon, wat ik ook deed. Op zich wel frustrerend want het was wel een dame waar ik zeker verliefd op kon worden...tegen beter weten in bleef ik spartelen.
We hadden er inmiddels een behoorlijk aantal uren samen opzitten en ik was het spelletje zo langzamerhand spuugzat. Dit was schaakmat. Gelijkspel. Onbepaald. 0-0. Het liep op niets uit, of ik moest het wel zo ongelofelijk mis hebben...ik rekende af (gelukkig stelde ze voor om de rekening te delen) en bracht haar naar huis. Ik zei dat het al laat was en dat ik gelijk door naar huis wilde. Ze stemde gelukkig toe want als ze mij bij haar thuis had uitgenodigd voor een kop koffie was ik echt flabbergasted geweest. Gelukkig gebeurde dat niet. Voor het eerst van mijn leven was ik blij dat een vrouw niet mij bij haar uitnodigde na afloop van de date...tsja....hoe raar kunnen sommige dingen lopen.
Op de weg naar huis heel goed nagedacht wat ik hiermee moest. Ik ben van nature een doorzetter, maar het overtuigen van een PVV'er van de opvattingen van Mao leek mij een makkelijker opgave dan deze vrouw te versieren. Besloot geen sms te versturen en het initiatief tot contact maar eens helemaal van haar uit te laten gaan.
Het zal je niet verbazen dat ik niets meer hoorde en gelukkig maar. Terugkijkend op dit geheel is er natuurlijk niet echt iets heel bijzonders of traumatisch voorgevallen. We hebben 2 dates gespendeerd om elkaar te leren kennen en het bleek gewoon dat we niet matchten, kan altijd gebeuren. Daar zijn dates tenslotte ook voor. Ik kon er eerlijk gezegd geen traan om laten.
Toch vraag ik mij tot de dag van vandaag af wat er zou zijn gebeurd als we minstens een keer gezoend hebben. Een zoen kan alles veranderen, een zoen maakt stofjes los, na een zoen bekijk je iemand met andere ogen. Die kans heb ik het niet gegeven, ik was te onzeker geworden door haar gedrag en toch...toch is dat achteraf jammer. Maar ja, misschien zit er toch meer waarheid in 'cat people shouldn't marry dog people' dan ik dacht...